Soms krijg je van die berichten, die je liever niet ontvangt.

Terwijl ik aan het werk was kreeg ik van Bob, mijn zoon en oud-teamgenoot van Mike, te horen dat Mike was overleden na een motorongeluk.

Mike, 21 jaar pas, de liefste en vrolijkste jongen van het jeugdteam waarvan André, Mike's vader, en ik een aantal seizoenen trainer/leider mochten zijn.

Sinds ik het nieuws te horen heb gekregen zitten de tranen heel hoog. Elke keer moet ik denken aan Mike, aan André, aan Mieke, aan Björn. Ik wil André bellen, maar de moed heb ik nog niet gevonden. Wat zeg je tegen iemand, waarvan zijn grootste trots en dierbaarste bezit is afgenomen. Terwijl ik dit schrijf komen de tranen al weer opzetten.

Bob en Jorick, ook een teamgenoot van Mike, hebben een kaart gekocht, 2 foto's van het voetbalteam laten afdrukken en zijn langs alle jongens van het team geweest om de kaart te laten tekenen. Wat ben ik trots op de reacties van 'mijn' jongens. Terwijl ik als een zombie met tranen in mijn ogen dit stukje zit te schrijven, zijn zij in de weer om de herinnering aan Mike iets tastbaars te geven.

Samen met Bob heb ik de foto's van het elftal in ons kampioensjaar nog eens bekeken. Wat een heerlijk stel gasten bij elkaar. Allemaal anders, maar op het veld, de training en in de kleedkamer een team, dat voor elkaar door het vuur ging .... en, wat ik me er van herinner, met een altijd lachende Mike.

André, Mieke, Björn, Mike's moeder en alle familie en vrienden, ik kan de woorden niet vinden om de pijn te verzachten, als die woorden er al zijn. Het enige dat ik kan doen is zorgen dat de herinnering aan Mike op onze club levend zal blijven en dat beloof ik uit de grond van mijn hart.

Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie de kracht vinden om dit enorme verlies een plekje te geven.

Emil Veldboer,
ook namens het bestuur van SC Welberg